جلسه ۱۰-۰۲ : چگونگی پیاده سازی نرم افزار

• جزئیات
• نوع محتواآموزشی

مقدمه

عرض سلام خدمت همراهان گرامی وب سایت آموزشی پی وی لرن. با موضوع آموزش مهندسی نرم افزار (Software Engineering) در خدمتتون خواهیم بود. چگونگی پیاده سازی نرم افزار رو در جلسه ی قبل آغاز نمودیم. در ادامه با مفاهیم برنامه نویسی تابعی (Functional Programming)، دستورالعمل های کدنویسی و مباحث مربوطه رو مورد بررسی قرار خواهیم داد.

چگونگی پیاده سازی نرم افزار

مبحث چگونگی پیاده سازی نرم افزار رو با مفاهیم برنامه نویسی تابعی ادامه می دهیم.

مفاهیم برنامه نویسی تابعی (Functional Programming)

در بخش قبل از مباحث چگونگی پیاده سازی نرم افزار در مورد برنامه نویسی تابعی (Functional Programming) آشنا شدیم و حالا ادامه ی توضیحات.

برنامه نویسی تابعی از مفاهیم زیر استفاده می کند:

توابع درجه یک و مرتبه بالا – این توابع قابلیت پذیرش عملکرد دیگری را به عنوان آرگومان دارند یا عملکردهای دیگر را به عنوان نتیجه باز می گردانند.

توابع Pure – این توابع شامل بروزرسانی های مخرب نیستند ، یعنی هیچ تاثیری بر I / O یا حافظه نمی گذارند و در صورت عدم استفاده ، می توانند به راحتی بدون ایجاد مزاحمت در بقیه برنامه ها از بین بروند.

بازگشت (Recursion) – بازگشت یک تکنیک برنامه نویسی است که یک تابع خودش را فراخوانی می کند و کد برنامه را تکرار می کند و این فرایند آن قدر ادامه پیدا می کند تا به یک نتیجه ی مشخص یا مقدار مورد نظر برسد که ممکن است تا بی نهایت با عملیات تکرار شود. مگر این که برخی از شرایط از پیش تعریف شده وجود داشته باشد. بازگشت روش ایجاد حلقه در برنامه نویسی کاربردی است.

ارزیابی Strict – این روشی است برای ارزیابی عبارت منتقل شده به یک تابع به عنوان یک استدلال.

برنامه نویسی تابعی دارای دو نوع روش ارزیابی ، (strict (eager یا (non-strict (lazy است. ارزیابی strict همیشه قبل از استناد به عملکرد ، عبارت را ارزیابی می کند. ارزیابی غیر strict عبارت را ارزیابی نمی کند مگر این که لازم باشد.

λ-calculus – اکثر زبان های برنامه نویسی تابعی از λ-calculus به عنوان سیستم نوع خود استفاده می کنند. λ-expression ها با ارزیابی آن ها هنگام وقوع اجرا می شوند.

Common Lisp، Scala، Haskell، Erlang و #F برخی از زبان های برنامه نویسی کاربردی هستند.

استایل برنامه نویسی

سبک برنامه نویسی مجموعه ای از قوانین برنامه نویسی است که توسط همه برنامه نویسان برای نوشتن کد دنبال می شود. وقتی چندین برنامه نویس روی یک پروژه نرم افزاری مشابه کار می کنند ، آن ها اغلب باید با کد برنامه که توسط برخی از توسعه دهنده های دیگر نوشته شده است کار کنند. اگر همه ی برنامه نویسان برای کد گذاری برنامه از سبک های برنامه نویسی استاندارد پیروی نکنند ، این مسئله خسته کننده یا در بعضی مواقع غیرممکن می شود.

یک استایل برنامه نویسی مناسب شامل استفاده از اسم های توابع و متغیرهای مربوط به کار مورد نظر ، استفاده از فرو رفتگی مناسب ، کامنت کدها برای راحتی خواننده و ارائه کلی کد است. این باعث می شود کد برنامه برای همه قابل خواندن و درک باشد ، که به نوبه خود اشکال زدایی و حل خطا را آسان تر می کند. همچنین ، سبک کدگذاری مناسب به سهولت در مستندسازی و به روزرسانی کمک می کند.

مبحث چگونگی پیاده سازی نرم افزار رو با دستورالعمل های کدنویسی ادامه می دهیم.

دستورالعمل های کدنویسی

دستورالعمل های کدنویسی چگونه است؟

تمرین سبک کد نویسی با سازمان ها ، سیستم عامل ها و زبان رمزگذاری متفاوت است.

عناصر کدگذاری زیر ممکن است تحت رهنمودهای کدگذاری سازمان تعریف شوند:

نامگذاری کنوانسیون – در این بخش نحوه نامگذاری توابع ، متغیرها ، ثابت ها و متغیرهای جهانی تعریف شده است.

تورفتگی – این فضای سمت چپ در ابتدای خط است ، معمولا ۲-۸ فضای خالی (whitespace) یا تک تب.

فضای خالی (Whitespace) – به طور کلی در انتهای خط حذف می شود.

عملگرها (Operators) – قوانین نوشتن عملگرهای ریاضی ، انتساب و منطقی را تعریف می کند. به عنوان مثال ، عملگرها تخصیص “=” باید قبل و بعد از آن ، مانند “x = 2” فضا داشته باشد.

ساختارهای کنترلی (Control Structures) – قوانین نوشتن if-then-other- ، پرونده تغییر ، در حالی که تا و برای کنترل جریانهای جریان صرفاً و به صورت تو در تو.////

طول خط و wrapping – مشخص می کند که چه تعداد کاراکتر باید در یک خط وجود داشته باشد ، عمدتا یک خط ۸۰ کاراکتر دارد. wrapping تعریف می کند که اگر یک خط خیلی طولانی باشد چگونه باید پوشش داده شود.

توابع – این تعریف می کند که چگونه توابع باید اعلان و فراخوانی شوند ، با و بدون پارامترها.

متغیرها – این ذکر می کند که چگونه متغیرهای انواع مختلف داده ها اعلام و تعریف می شوند.

کامنت ها – این یکی از مؤلفه های مهم کدگذاری است ، زیرا کامنت های موجود در کد توصیف می کند که کد در واقع چه کاری انجام می دهد و سایر توصیف های مرتبط را نیز بیان می کند. این بخش همچنین به ایجاد اسناد راهنما برای سایر توسعه دهندگان کمک می کند.

حال که با دستورالعمل های کدنویسی آشنا شدیم، در ادامه مستندات نرم افزار رو خواهیم داشت.

مستندات نرم افزار

مستندات نرم افزار بخش مهمی از فرآیند نرم افزار است. یک سند خوب نوشته شده، یک ابزار عالی و ابزار ذخیره سازی اطلاعات لازم برای آگاهی از روند نرم افزار را فراهم می کند. اسناد نرم افزاری همچنین اطلاعاتی در مورد نحوه استفاده از محصول را ارائه می دهند.

یک اسناد به خوبی نگهداری شده باید شامل موارد زیر باشد:

مستندات مورد نیاز – این مستندات به عنوان ابزار اصلی برای طراح نرم افزار ، توسعه دهنده و تیم آزمایش برای انجام وظایف مربوطه عمل می کند. این سند شامل کلیه توضیحات عملکردی ، غیر کاربردی و رفتاری نرم افزار مورد نظر است.

منبع این سند می تواند داده های قبلاً ذخیره شده در مورد نرم افزار ، نرم افزار در حال اجرا در دست مشتری ، مصاحبه مشتری ، پرسشنامه ها و تحقیقات باشد. به طور کلی آن را به صورت صفحه گسترده یا سند پردازش ورد با تیم مدیریت نرم افزاری سطح بالا ذخیره می کند.

این اسناد به عنوان پایه و اساس توسعه نرم افزار عمل می کند و بیش تر در مراحل تأیید و اعتبار سنجی مورد استفاده قرار می گیرد. بیش تر موارد آزمون مستقیماً از مستندات مورد نیاز ساخته می شوند.

مستندات طراحی نرم افزار – این اسناد شامل کلیه اطلاعات لازمی است که برای ساخت نرم افزار نیاز است. این شامل: (الف) معماری نرم افزار سطح بالا ، ب) جزئیات طراحی نرم افزار ، (ج) نمودار جریان داده ها ، (د) طراحی پایگاه داده می باشد.

این اسناد به عنوان مخزنی برای توسعه دهندگان برای اجرای نرم افزار کار می کنند. اگر چه این اسناد جزئیاتی در مورد نحوه کدگذاری برنامه ارائه نمی دهند ، اما تمام اطلاعات لازم را که برای کد نویسی و اجرای آن لازم است ، ارائه می دهند.

مستندات فنی – این اسناد توسط توسعه دهندگان و برنامه نویسان واقعی نگه داری می شوند. این اسناد ، به طور کلی ، اطلاعات مربوط به کد را نشان می دهند. در ضمن نوشتن کد ، برنامه نویسان همچنین هدف از کد را ذکر می کنند ، چه کسی آن را نوشته ، کجا لازم خواهد بود ، چه کاری انجام می دهد و چگونه کار می کند ، از چه منابع دیگری استفاده می کند و غیره.

مستندات فنی باعث افزایش درک بین برنامه نویسان مختلف، که روی همان کد کار می کنند، می شود. این قابلیت استفاده مجدد از کد را افزایش می دهد. اشکال زدایی را آسان و قابل ردیابی می کند.

ابزارهای خودکار مختلفی در دسترس است و برخی با زبان برنامه نویسی همراه هستند. به عنوان مثال جاوا از ابزار JavaDoc برای تولید اسناد فنی کد استفاده می کند.

مستندات کاربر – این مستندات با تمام آن چه در بالا توضیح داده شد متفاوت است. تمام اسناد قبلی برای ارائه اطلاعات در مورد نرم افزار و روند توسعه آن حفظ می شوند. اما مستندات کاربر توضیح می دهد که چگونه محصول نرم افزاری باید کار کند و چگونه باید از آن برای به دست آوردن نتایج مطلوب استفاده کرد.

این اسناد ممکن است شامل مراحل نصب نرم افزار ، راهنماهای کاربر ، حذف نصب و غیره باشد.

مبحث چگونگی پیاده سازی نرم افزار رو با دستورالعمل های کدنویسی و مستندات نرم افزار به پایان می رسونیم.

کلام پایانی

چگونگی پیاده سازی نرم افزار رو با دستورالعمل های کدنویسی ، مستندات نرم افزار ، استایل برنامه نویسی و غیره در این بخش از آموزش مهندسی نرم افزار ادامه دادیم. در بخش بعدی بررسی اجمالی تست نرم افزار رو خواهیم داشت. با ما همراه باشید.